PSTeoria powstaje w kolejnych krokach, które nazywam przybliżeniami. Szukam pojęć, które przeczuwam jako strukturalne i te pojęcia wskazują Kierunki. To jest bardzo istotne, te pierwsze pojęcia nie są celami, a tylko kierunkami badań, docelowe pojęcia mogą mieć inne nazwy, mogą inaczej przycinać rzeczywistość, mogą mieć inne definicje. Pierwsze rozwinięcia danego pojęcia to tylko garść skojarzeń. Po jakimś czasie, czasem to jest dzień, czasem tydzień, czasem miesiące, na bazie tych skojarzeń przywołanych do jakiejś pamięci wzbudza się proces twórczy, który generuje lepsze przybliżenie.
Muszę dodać bardzo ważny element, który moim zdaniem gra kluczową rolę. W międzyczasie, kiedy dany temat dojrzewa, ja robię tematy pokrewne. Mam taką hipotezę, że bez rozwinięcia tych tematów pokrewnych części zagadnień bym nie ruszyła. A więc jest nie tylko inkubacja zagadnienia w izolacji, a występuje również wzbogacanie otoczenia, które jest pokojarzone z tematem poddanym inkubacji. Już gdzieś pisałam, że oprócz inkubacji potrzebuję czasu, by nazbierały się zasoby twórcze. Ja czasem odczuwam wyjałowienie umysłu, nie potrafię sklecić w dyskusjach internetowych mądrzejszej, dowcipniejszej odpowiedzi, choć zazwyczaj nie mam z tym problemu. Nie piszę tu o dyskusjach mówionych. Ja nie jestem dobrym mówcą, bo nie mam zasobów pamięci i mam krótką pamięć roboczą. Mi te braki uzupełnia ekran monitora lub kartka papieru.
Rozwijanie pojęć pokrewnych rozszerza perspektywę i ją definiuje, i moim zdaniem to, co powstaje w ramach tej perspektywy jest celniejsze dzięki zgodności z wieloma innymi pojęciami, z których perspektywa jest zbudowana.
Naukowcy mogą sobie pomóc zapoznając się z wynikami zagadnień pokrewnych, ale najlepiej gdyby je traktowali tylko jako Kierunki. Umysł ma chyba taką wrodzoną potrzebę uzyskiwania zgodności, więc owocem realizacji tej potrzeby może być celniejszy model.
Ja nie czerpię z osiągnięć nauki, jest mi łatwiej tworzyć, niż łączyć odkryte przez kogoś. Większość wyników naukowych to zgodnie z moją nomenklaturą tylko przybliżenia, a PSTeoria chce docelowo opisywać rzeczywistość na najwyższym poziomie abstrakcji. Mój umysł ujmuje strukturalnie, a to jest ujęcie abstrakcyjne.
